Ode aan De Kist (verplicht leesvoer!)

SIMON KISTEMAKER – Een werkelijk prachtig ingezonden stuk (dank Maarten!) over SI-MON KIST-E-MAKER, liefde en het leven! Verplicht leesvoer voor allen.

Zoals een aantal van u weet ben ik groot fan van Simon Kistemaker, in tribune-taal uitgesproken als SI-MON KIST-E-MAKER! Toen ik onlangs weer ergens stond te oreren dat onze lieve heer, als hij ongehoorzaam is geweest, van Simon Kistemaker strafrondjes zal moeten lopen over de eeuwige jachtvelden, en dat er zelfs een kans bestaat dat De Kist zelf de aarde heeft geschapen, ergens in een hemels ballenhok, zei iemand tegen mij: ‘Maarten, romantiseer jij die man niet wat teveel?’

Wie niet romantiseert, zal door een kille wereld dwalen.

Mijn antwoord was: natuurlijk, want wat moet een mens anders! Wat blijft er over van ons absurde bestaan als we niet romantiseren? Neem de liefde, de wezenlijkste aller zaken, die IS in feite niets anders dan het romantiseren, het idealiseren van iets of iemand! Je leest en koestert de mooie bladzijden van het boek en vergeet de mindere. Romantiek is de jus over de prak die wij de werkelijkheid noemen. Wie niet romantiseert, zal door een kille wereld dwalen. Koude appels op het aanrecht, roestig ijzer.

Als er een volk is dat het belang van romantiseren kent, dan zijn wij het wel, de supporters van De Graafschap. Ons heden bestaat immers zelden uit dampende overwinningsfuiven, maar vooral uit het aanschouwen van doelloos gedraaf en ballen die over de zijlijn hobbelen. Daarom eren we ons verleden en dromen we van de toekomst, terwijl voor onze neuzen weer een speler over zijn eigen tenen struikelt.

Met karakteristieke speelstijl: ondanks je beperkingen altijd naar voren denken.

Laat ons mijmeren, we doen er niemand kwaad mee. En onze liefde voor de Kist is oprecht. Hij verpersoonlijkt iets wezenlijks, iets dat bij De Graafschap hoort. Eigenwijsheid, authenticiteit. Een culttrainer, geschapen voor een cultclub. Met karakteristieke speelstijl: ondanks je beperkingen altijd naar voren denken. De ballen op melkbussenhoogte voor de pot en dan de palen doormidden koppen. D’ran, verdommenan! En ook een club waar iedereen, van arm tot rijk en van jong tot oud, zich thuisvoelt. Tap open en het gehakt in de pan. Simon is de heerser van de oude Vijverberg, de oude Spinnekop riep zijn naam. Tot het moment dat ik God met een simpel handgebaar de Spinnekop zie opjutten, ben ik aanhanger van het Kistendom. En natuurlijk weten we dat ook Simon maar een mens is, met nukken en alles, en dat ook de Kist wel eens poept op de wc, al denk ik persoonlijk dat het dan niet heel erg stinkt.

Durf lief te hebben en geef de werkelijkheid de jus die u lekker vindt.

Er is nog een parallel tussen hem en de club. De Kist is jarenlang zeer ernstig ziek geweest en zweefde op het randje van de dood. En net toen God zich begon op te maken voor een fikse straftraining, stond De Kist weer op. Zijn gezondheid is nu weer beter, al blijft het afwachten. Ook De Graafschap is ernstig ziek, maar ook de club zal zich weer oprichten. Dat weet ik zeker. Omdat er altijd intelligente mensen met ideeën om deze club cirkelen. Omdat de nieuwe commissaris technische zaken, Peter Hofstede, de tijd van Kistemaker kent. En omdat de Achterhoeker, op het moment dat het echt moet, altijd opstaat. Wi-j komt altied weer terug.

Waartoe we samen in staat zijn, was te zien op 9 december. Na twintig jaar was De Kist weer thuis, bij ons. We onthaalden hem als een held. Nog niet zolang geleden was hij opgegeven, nu had de man een avond om nooit te vergeten. Een erehaag met fakkels, De Kist en Kraay, zijn adjudant, op de kruk. Verhalen vertellen over vroeger, zonder wrok naar het nu. En het mooiste: alle lagen van de club waren er. Van arm tot rijk, van jong tot oud. Opgeschoten pubers, nog niet geboren toen hij trainer was, hingen aan zijn lippen. We hebben tranen gelachen en ontroering gevoeld. De Kist vond het geweldig. Hij heeft me daarna nog een aantal keer gebeld. Op zeker moment zei hij: ‘Maarten, ik ben bezig met een nieuwe agenda. Je was het eerste nummer dat ik opschreef, je staat nu naast de oncologisch arts.’